BOOKS

.:: Teoria Wzrostu Gospodarczego ::.

Teoria wzrostu i rozwoju gospodarczego jest jedną z tych kwestii ekonomicznych które są często podejmowane w teoretycznych dociekaniach ekonomicznych. Zarówno w przeszłości, jak i dziś, formułując modele wzrostu i rozwoju gospodarczego, teoria ekonomii usiłuje wyjaśnić źródła i siły napędowe występujące w tych procesach. Do najbardziej znaczących teorii wzrostu i rozwoju gospodarczego należą teorie: angielskiej szkoły klasycznej A.Smitha i D.Ricardo oraz teorie T.R.Malthusa i K.Marksa, a w okresie późniejszym modele wzrostu J.S.Schumpetera, J.M.Keynesa, J.K.Galbraitha, W.Rostowa, R.F.Harroda, E.Domara, M.Kaleckiego i wielu innych.

Koncepcje wzrostu gospodarczego A.Smitha odzwierciedla jego teoria pracy produkcyjnej oraz teoria kapitału. W pracy produkcyjnej widzi on punkt wyjścia do bogacenia się narodu. Wiąże on ją z wartością rzeczy oraz wysiłkiem i trudem koniecznym do jej zdobycia. Nadaje więc on pracy podstawowego znaczenia w procesie tworzenia wartości, uzupełniając go jednak o dwa inne czynniki, to jest kapitał i ziemię. Te dwa ostatnie czynniki są komponentem teorii kapitału bazującej na połączeniu ze sobą zasobów i procesu reprodukcji kapitału. Utożsamia on całkowity produkt dla społeczeństwa z sumą trzech dochodów pierwiastkowych: pracy, kapitału i ziemi. Z powiększaniem tego produktu wiąże on wzrost gospodarczy kraju. Ważną rolę w realizacji tego procesu przypisuje on zasadom polityki ekonomicznej, optując za liberalizmem gospodarczym – którego zręby teoretyczne sam stworzył. Również D.Ricardo w swoich dociekaniach podjął wątek wzrostu gospodarczego – zarówno w rozważaniach dotyczących teorii wartości jak i teorii podziału. Jego uwaga skoncentrowała się przede wszystkim na kwestiach dotyczących prawidłowości rządzących rozwojem gospodarczym społeczeństwa oraz procesem wzrostu gospodarczego. Rolę zasadniczą w tym względzie przypisywał on akumulacji kapitału, który to w konsekwencji prowadzi do wzrostu produktu globalnego. Procesy rozwoju i wzrostu gospodarczego wiąże on jednocześnie z rozszerzaniem się konkurencji tak wewnętrznej jak i zewnętrznej. Wsparcie dla wzrostu gospodarczego danego kraju widział on w liberalnej polityce handlu zagranicznego – której to podstawy sformułował w teorii kosztów komparatywnych. Inny zupełnie charakter ma natomiast teoria wzrostu – a raczej teoria ludnościowa T.Malthusa, mimo, że była ona modyfikacją pewnych elementów systemu A.Smitha i D.Ricardo. T.Malthus będąc przeciwnikiem rewolucji społecznej wskazał że oczekiwania wobec niej (likwidacja zacofania mas pracujących, głodu, zbrodni i wojen) są niezasadnymi, gdyż obiektywne prawa przyrody i społeczeństwa nie pozwolą na radykalne poprawienie sytuacji ludności. Jego teoria zasadza się na trzech twierdzeniach:

1) zdolności człowieka do biologicznej reprodukcji przewyższają jego fizyczne zdolności do zwiększenia podaży żywności;

2) nieustannie działają albo hamulce prewencyjne, albo hamulce pozytywne; oraz

3) ostatecznym hamulcem zdolności do reprodukcji są ograniczenia podaży żywności.

Argumentował te twierdzenia tym, że liczba ludności musi utrzymywać się w granicach rozporządzalnej ilości środków utrzymania i nadał mu postać twierdzenia matematycznego: że ludność – w razie braku przeszkód – wzrasta w postępie geometrycznym, a środki jej utrzymania wzrastają jedynie w postępie arytmetycznym. Mając świadomość nieweryfikowalności tego prawa w dłuższym okresie, uzasadnia ją tym: że kształt rozwoju ludności odpowiada prawom biologicznym; że ilość ludności wzrasta tam, gdzie są środki utrzymania oraz, że wzrost liczby ludności może powstrzymać nędza, występki, wojny oraz epidemie. Teorią nawiązującą w znacznym stopniu do poglądów klasyków ekonomii jest teoria K. Marksa. Jej istotą jest zarysowanie uniwersalnego rozwoju społecznego na bazie materialistycznego pojmowania dziejów. Ujmuje ona prawa ekonomiczne w ramy historycznego rozwoju następujących po sobie kolejnych formacji społecznych. Formułuje ona tezę o przejściowym charakterze gospodarki kapitalistycznej, której granicą rozwojową będą narastające sprzeczności między stosunkami produkcji a siłami wytwórczymi. Jej odzwierciedleniem jest model wzrostu gospodarki kapitalistycznej przedstawiony w teorii akumulacji i reprodukcji kapitału społecznego. Przeciwstawną do teorii K.Marksa jest teoria wzrostu K.Schumpetera, który głównych przyczyn wzrostu gospodarczego doszukuje się w dążeniu przedsiębiorców do uzyskania zysku. Możliwość jego otrzymania dostrzega on jednak dopiero w warunkach przejścia do dynamicznych procesów ekonomicznych. Dynamizm widzi on jako konsekwencję stale wprowadzanej innowacji rozumianej bardzo szeroko, bo zarówno jako wprowadzanie na rynek nowych wyrobów, wprowadzanie nowych metod produkcji, czy też otwarcie nowego rynku, jak i jako powstawanie nowych organizacji przemysłu. Kreśli on następujący nurt współtworzenia rozwoju gospodarczego. Przedsiębiorcy (nie dysponujący własnym kapitałem w dostatecznej wielkości) pozyskują go w bankach na określony procent, co umożliwia im rozwinięcie ekspansji inwestycyjnej. W ślad za tym rośnie podaż wytworzonych dóbr, co w konsekwencji ogranicza i hamuje wzrost cen. Jednocześnie jednak wśród przedsiębiorców pojawia się tendencja do spłaty części zaciągniętego kredytu, która to z kolei wywołuje ograniczenie ekspansji popytu, w następstwie czego następuje załamanie się koniunktury i przekształcenie jej z czasem w kryzys i depresję gospodarczą. Oznacza to zaś powrót gospodarki do stanu równowagi – w którym to ceny dopasowują się do nowej struktury kosztów, a struktura popytu dopasowuje się do nowej struktury podaży.

Znaczącą dla rozwoju współczesnego świata okazała się teoria wzrostu J.M.Keynesa wiążąca wzrost gospodarczy z interwencją państwa, rozumianą jako czynnik koordynacji koniecznej w sytuacji wysoko zaawansowanego uspołecznienia procesów produkcyjnych. Jego zdaniem, stanem normalnym współczesnej mu gospodarki kapitalistycznej jest stan niepełnego wykorzystania zdolności wytwórczych. Dążąc do wskazania czynników określających stopień wykorzystania zdolności wytwórczych w gospodarce – a w konsekwencji także wytworzonej produkcji i dochodu narodowego, dowodzi, że tworzą one tylko pewną ramę, określającą górny, maksymalny poziom dochodu narodowego, ponieważ nie można wytworzyć więcej, niż pozwala na to istniejący zasób kapitału i istniejąca podaż siły roboczej. Do wyjaśnienia tego problemu rozwija on tzw. popytową teorię kształtowania się dochodu narodowego. Jego zdaniem w krótkim okresie rozmiary produkcji i dochodu narodowego są określane przez rozmiary globalnego popytu społeczeństwa. Ten zaś określany jest przez wydatki społeczeństwa – które można sprowadzić do wydatków konsumpcyjnych i inwestycyjnych.
Stworzony przez J.M.Keynesa model systemu gospodarczego ujmuje problematykę wzrostu w wielkościach globalnych. Zależnościom między wielkościami gospodarczymi nadaje charakter przyczynowo-skutkowy. Kładzie jednocześnie nacisk na widzenie kwestii gospodarczych w krótkich okresach. Sformułowany przez niego model funkcjonowania współczesnej gospodarki kapitalistycznej- nazywany również modelem wzrostu J.M.Keynesa zbudowany jest z trzech głównych komponentów. Pierwszy stanowią wielkości traktowane jako dane, to jest: zasoby siły roboczej, jej ilość i jakość (kwalifikacje), gusty, przyzwyczajenia konsumentów, struktura społeczna decydująca o podziale; istniejący stan techniki wraz z wyposażeniem kapitałowym, infrastrukturą, stanem wiedzy i nauki; oraz polityka pieniężna lub podaż pieniądza. Drugim komponentem są zmienne niezależne, to jest czynniki psychologiczne (psychiczna skłonność do konsumpcji, przewidywanie przyszłych dochodowości kapitałowej, psychiczna postawa wobec płynności); krzywa krańcowej wydajności kapitału oraz stopa procentowa. Trzecim komponentem są zmienne zależne, którymi są dochód narodowy i zatrudnienie oraz agregatowe wielkości związane z tworzeniem i podziałem dochodu narodowego jak oszczędności, konsumpcja i inwestycje.

Jeszcze inne podejście do teorii rozwoju wniósł J.K.Galbraith, który poszukuje sił napędowych gospodarki głównie w nowoczesnych technologiach oraz w organizacji i nauce. Celem rozwoju dla niego jest stworzenie społeczeństwa przemysłowego. Dla niego nosicielami nowych stosunków gospodarczych odpowiadających temu społeczeństwu są grupy ludzi powiązanych ze sobą stosunkami technostruktury – przez którą rozumie on zespoły wytwórców zorganizowane na zasadzie pogłębionego społecznego podziału pracy i która działa w sposób kolegialny na podstawie wymiany informacji i konsultacji decyzji. Tymi grupami ludzi są więc intelektualiści, inteligencja techniczna i twórcza oraz wykwalifikowani pracownicy produkcji, handlu i wyspecjalizowanych instytucji. Wskazane siły rozwojowe napotykają jednak na przeciwstawne im tendencje w postaci pozostałości po gospodarce prywatno kapitalistycznej oraz systemach konserwatywnych poglądów oraz oficjalnych ideologii. Wiąże się to z faktem niedostosowania mechanizmu rynkowego do wymagań rozwojowych gospodarki. Okazuje się on – zdaniem J.K.Galbraitha – zbyt prymitywnym by mógł zapewnić bezkolizyjny rozwój gospodarki. Jeśli bowiem pozostaje on pod wpływem nowoczesnych technologii i organizacji, to wymusza on konieczność planowania zarówno w makroskali, jak i mikroskali w oparciu również o nowoczesne instrumenty – w które to nie jest jednak wyposażony mechanizm rynkowy współczesnych gospodarek. Z kolei teoria wzrostu W.Rostowa – nazywana najczęściej teorią startu zakłada przebieg rozwoju w kilku stadiach. Dają się one wyróżnić jako: start, dojrzałość oraz konsumpcja masowa. Dotyczy ona głównie gospodarki kapitalistycznej. Zrodziła się ona na bazie krytyki marksistowskiej teorii rozwoju społecznego i negacji wszystkich przed kapitalistycznych formacji społeczno-ekonomicznych. Zaprezentowane teorie wzrostu uznać należy za najbardziej reprezentatywne dla wszystkich teorii wzrostu gospodarczego. Znajdują one oddźwięk – jakkolwiek w różnym zakresie – w koncepcjach rozwojowych współczesnej gospodarki rynkowej. Spośród nich najbardziej znaczący wpływ na współczesną gospodarkę rynkową miała teoria keynesowska.

Reprodukcja społeczna ściśle związana jest z procesami wzrostu i rozwoju gospodarczego. Są to związki dwustronne – z jednej strony jest ona ich efektem, z drugiej zaś jednocześnie procesy te są jej konsekwencją. Są one konstrukcjami niejednoznacznymi. Często są one utożsamiane ze sobą i traktowane synonimicznie. Obok nich funkcjonuje jeszcze pojęcie rozwoju społeczno-gospodarczego. Spośród nich pojęciem najwęższym jest wzrost gospodarczy, szerszym od niego jest rozwój gospodarczy, a najszerszym jest rozwój społeczno-gospodarczy. Pojęciem charakteryzującym procesy reprodukcji społecznej w sposób wąski jest wzrost gospodarczy, przez który rozumie się proces powiększania z okresu na okres podstawowych wielkości ekonomicznych, zwłaszcza rozmiarów potencjalnego produktu krajowego, potencjalnego realnego produktu narodowego oraz powiększanie zdolności wytwórczych gospodarki. Jest on pojęciem węższym od rozwoju gospodarczego. Traktować go trzeba jako główny cel rozwoju ekonomicznego. Pojęciem szerszym od wzrostu gospodarczego jest pojęcie rozwoju gospodarczego – określane także jako rozwój ekonomiczny, przez które rozumie się działalność ludzką wiążącą się z gospodarowaniem przyczyniającym się zarówno do ilościowych jak jakościowych) zmian w strukturze ekonomicznej danego gospodarstwa narodowego. Przeciwieństwem rozwoju gospodarczego jest stagnacja gospodarcza i regres gospodarczy. Natomiast rozwój społeczno-gospodarczy to proces wyrażający reprodukcję rozszerzoną w skali gospodarki narodowej, a więc zmiany w siłach wytwórczych, produkcji i spożyciu, stosunkach społecznych, środowisku naturalnym i systemie funkcjonowania gospodarki i społeczeństwa. Składa się na niego rozwój gospodarczy i społeczny). Oznacza on zmianę układu stosunków społecznych, struktury społeczeństwa, jego preferencji, społecznych kryteriów i zasad działalności, wzorców zachowań, postaw i świadomości, służących doskonaleniu współżycia i współpracy ludzi i odpowiedniemu ich udziałowi w efektach rozwoju gospodarczego.

We współczesnym świecie procesy wzrostu i rozwoju gospodarczego charakteryzują się cyklicznym charakterem ich kształtowania, dużym zróżnicowaniem stopy wzrostu gospodarczego w poszczególnych krajach; koniecznością pokonania szeregu barier rozwojowych oraz globalizacją procesów rozwoju gospodarczego. Procesy reprodukcji rozszerzonej w gospodarce odnoszone do wzrostu gospodarczego (rozwoju gospodarczego i rozwoju społeczno-gospodarczego) zależne są od czynników ich kształtowania. Najczęściej dokonuje się ich systematyki według trzech zasadniczych ujęć: historycznego, według którego głównymi czynnikami wzrostu gospodarczego są kapitał, ziemia i praca; modelowego, w którym jako główne czynniki bezpośrednie przedstawia się zatrudnienie i wydajność pracy, a jako główne czynniki pośrednie – majątek produkcyjny i jego efektywność oraz inwestycje i ich efektywność; systemowe, które dzieli się na: tradycyjne (jak zasoby naturalne, majątek, zasoby demograficzne), nowoczesne (jak: postęp naukowo-techniczny i organizacyjny, postęp w kierowaniu gospodarką, zmiany strukturalne i międzynarodowy podział pracy), społeczne (jak: infrastruktura ekonomiczna i społeczna), rynkowe (jak: konkurencja i równowaga) oraz specjalne (jak proporcjonalność i dysproporcje rozwoju). Część spośród nich stanowią czynniki ekonomiczne, ujawniające zarówno charakter wymierny (ilościowy) jak jakościowy. Ze względu na ich charakter dzieli się je najczęściej na: bezpośrednie i pośrednie; ekstensywne i intensywne ; zewnętrzne i wewnętrzne; inwestycyjne i pozainwestycyjne. Wszystkie czynniki rozwoju społeczno-gospodarczego można podzielić na trzy podstawowe grupy: czynniki o charakterze ekonomicznym, czynniki o charakterze organizacyjno-technicznym oraz czynniki o charakterze społeczno-politycznym. Pomiar rozwoju społeczno-gospodarczego kraju dokonuje się w oparciu o różnorodne mierniki, wzajemnie się uzupełniające w opisie procesów rozwoju społeczno-gospodarczego. Mogą być nimi mierniki syntetyczne, szczegółowe oraz symptomatyczne. W toku procesów wzrostu gospodarczego napotyka się często przeszkody o bardziej lub mniej trwałym charakterze, określane mianem “wąskich gardeł” lub barier wzrostu gospodarczego. Są to więc czynniki ograniczające wzrost gospodarczy. Barierami wzrostu gospodarczego są różnego typu ograniczenia i przeszkody występujące w procesach wzrostu gospodarczego w jakimś okresie czasu, które mają charakter obiektywny i są dość trwałe oraz trudne do przezwyciężenia. Do najczęściej występujących barier wzrostu należą: instytucjonalna, strukturalna, konsumpcyjna; siły roboczej; surowcowo-materiałowa; żywnościowa handlu zagranicznego, technologiczna, ekologiczna oraz psychiczna. Wzrost i rozwój gospodarczy należą do tych kwestii ekonomicznych które są często podejmowane w teoretycznych dociekaniach ekonomicznych. Zarówno w przeszłości, jak i dziś, formułując modele wzrostu i rozwoju gospodarczego, teoria ekonomii usiłuje wyjaśnić źródła i siły napędowe występujące w tych procesach.