Każdy z czynników produkcji przynosi określony zarobek (korzyści). W większości składają się one z płatności transferowych i renty ekonomicznej. Płatnością (albo zarobkiem) transferowym nazywa się sumę, którą czynnik musi zarabiać (otrzymywać) w danym zastosowaniu, aby zapobiec przeniesieniu go (czyli transferowi) do innego zastosowania.
Natomiast rentą ekonomiczną nazywamy każdą nadwyżkę, którą czynnik produkcji zarabia ponad sumę będącą płatnością transferową.
O tym, czy zarobek osiągnięty z zastosowania danego czynnika okaże się płatnością transferową, czy rentą ekonomiczną decyduje z jednej strony w dużej mierze charakter podaży danego czynnika, a więc to czy jest ona doskonale elastyczna, czy też doskonale nieelastyczna, czy też alokacyjna (to jest stopniowo rosnąca); z drugiej strony zaś charakter popytu na ten czynnik (co obrazuje krzywa popytu na czynnik DD).
Jeśli podaż danego czynnika jest doskonale elastyczna (co odzwierciedla krzywa jego podaży S1 – będąca prostą równoległą do osi obrazującej ilość czynnika), to całość zarobku stanowią płatności transferowe. Oznacza to, że przy cenie niższej od po nie uda się pozyskać i zatrudnić w danej działalności ani jednej jednostki czynnika.
Jeśli natomiast podaż czynnika jest doskonale nieelastyczna (co odzwierciedla krzywa podaży czynnika S2 – będąca prostą równoległą do osi obrazującej poziom ceny za zastosowanie danego czynnika), to przy cenie po całość zarobku z tytułu zastosowania czynnika stanowić będzie rentę ekonomiczną. Oznacza to że ilość danego czynnika (qo) będąca w zatrudnieniu, nie zmieni się nawet przy cenie równej zeru.
W praktyce podaż danego czynnika ma charakter alokacyjny – to znaczy stopniowo rosnący (co odzwierciedla krzywa podaży czynnika S3). Przy takiej sytuacji i określonym popycie na dany czynnik, zarobek z tytułu jego zastosowania (zatrudnienia) dzieli się na płatność transferową (obszar od osi obrazującej ilość danego czynnika do krzywej podaży czynnika, ograniczony prostą opuszczoną z punktu równowagi) oraz na rentę ekonomiczną (obszar od krzywej podaży danego czynnika po prostą opuszczoną z punktu równowagi na oś obrazującą poziom ceny na dany czynnik oraz samą tę oś współrzędnych). Wielkość płatności transferowej i renty ekonomicznej zależy więc od kształtu krzywej podaży danego czynnika i punktu przecięcia jej z krzywą popytu na ten czynnik.