BOOKS

.:: Polityka Makroekonomiczna ::.

Polityka makroekonomiczna to oddziaływanie rządu na zachowania się gospodarki jako całości, za pośrednictwem całej gamy narzędzi polityki gospodarczej. Jest to więc polityka gospodarcza prowadzona w makroskali, której nadrzędnym zadaniem jest poprawa bytu większości lub całej ludności kraju, poprzez dążenie do realizacji celów co do których osiągnięto pewna ogólną zgodę a są nimi:

1) pełne i stabilne zatrudnienie;

2) rozsądna stabilność cen;

3) wysokie i coraz wyższe zarobki

4) inne cele o charakterze międzynarodowym

Przy wykorzystaniu dostępnych środków polityki gospodarczej. Jej realizacja wymaga poniesienia także określonych kosztów, wiążących się z poświęceniem pewnych wolności indywidualnych. Oznacza to, iż rozważając jakikolwiek problem makroekonomiczny, trzeba postawić sobie pytania:
po pierwsze, jak poważny jest dany problem po drugie, w jaki sposób można przyczynić się do jego rozwiązania oraz
po trzecie, jakim kosztem ten problem rozwiązać ?
Taki zakres polityki makroekonomicznej pozwala wyróżnić w jej obszarze następujące jej rodzaje:
politykę fiskalną (nazywaną niekiedy polityką budżetową) kształtującą poziom wydatków i podatków w celu osiągnięcia wysokiego i stabilnego poziomu zatrudnienia oraz produkcji, stabilności cen i wzrostu gospodarczego:
politykę monetarną (pieniężną) oddziaływającą stopa wzrostu krajowej podaży pieniądza w celu stabilizowania poziomu zatrudnienia i produkcji.
Ocena tak realizowanej polityki makroekonomicznej wymaga rozróżnienia kwestii sposobu funkcjonowania gospodarki i zagadnień o charakterze normatywnym które odnoszą się do preferencji lub sadów wartościujących. Jest to konieczne dla kształtowania polityki makroekonomicznej, jej oceny oraz korekty wobec wielkości i skomplikowania problemów makroekonomicznych.
Pomocnym w tym względzie jest odwołanie się do pomiaru poziomu aktywności gospodarczej. Rząd bowiem, aby mógł dokonać wyboru odpowiednio owocujących działań, musi mieć możliwość dokładnego śledzenia przebiegu procesów gospodarczych. Umożliwia to wiele miar, spośród których za najważniejsze uznać trzeba :
1) produkt narodowy brutto i netto, które są precyzyjnymi, ale jednocześnie także pod pewnymi względem arbitralnymi miarami ogólnej produkcji krajowej

2) dochód narodowy, dochody osobiste i osobiste dochody dyspozycyjne które są miarami siły nabywczej konsumentów przed i po opodatkowaniu

3) stopę bezrobocia, która stanowi miarę trudności znalezienia pracy przez ludność

4) stopy inflacji, będącą miarą trwałego wzrostu ogólnego poziomu cen.