Mikroekonomia oprócz rozwijania wiedzy o gospodarczej rzeczywistości, tworzy również pewne techniki i narzędzia analityczne pozwalające wykorzystać je w procesach wypracowania decyzji ekonomicznych. Głównym przedmiotem analiz mikroekonomicznych stały się modele ekonomiczne, traktowane jako wyabstrahowane z rzeczywistości elementy, uznane jako najważniejsze dla badania danego zagadnienia. W praktyce spotykamy się z ich różnymi formami. Występują one w formie opisowych założeń, graficznych wykresów, bądź zbiorów matematycznych równań.
Wnioski wyciągane na podstawie takich modeli są zgodne z rzeczywistością mikroekonomiczną tylko pod warunkiem realności założeń ceteris paribus, które sprowadzają się do tego, że w zmiennych które nie zostały uwzględnione w modelu nie następują jakieś istotne zmiany.
W prezentowanej problematyce mikroekonomicznej, przy rozważaniu większości zagadnień odwołano się do wykresów, czyli ilustracji pokazującej jak dwa lub więcej zbiorów danych są wzajemnie powiązane. Stąd też, ważną sprawą jest umiejętność ich zrozumienia i interpretacji. Pozwalają one przy zobrazowaniu na diagramie badać zmiany i zależności występujące przy ruchu wzdłuż krzywej (krzywych) oraz przesunięcia samych krzywych. Umożliwia to jednocześnie na szybką prezentację danych i ustalenie zależności między zmiennymi.
Wykres jest układem osi (Y i X), którym przyporządkowane są odpowiednie zmienne (np. cena P i ilość dobra Q, lub ilość dobra Y i ilość dobra X). Połączenie zaś osi jest początkiem układu. Natomiast zmienne są przedmiotami które mogą zostać zdefiniowane i zmierzone. Są nimi w ekonomii: ceny, ilość, czas i inne. Każda zaś linia w układzie współrzędnych, jest umiejscowiona tak, aby pokazać zakres liczb, które mogą przyjmować zmienne. Odzwierciedla ona badane wielkości ujmowane w tabelach lub zestawieniach.
Wykorzystując wykresy, można łatwiej dostrzec i zrozumieć zależności między zmiennymi. Obrazem tych zależności są odpowiednie zmienne oraz o różnym nachyleniu, różnej zmienności oraz różnej krzywiźnie.
Nachylenie linii przedstawia zmianę jednej zmiennej (tej na osi pionowej), która występuje gdy zmienia się druga zmienna (ta na osi poziomej) o jedną jednostkę. Jest ono dokładną miarą zależności między zmianą w Y a zmianą w X (AY/AX). Zmianę tę oznacza się symbolem A. Zobrazowane może być one linią prostą lub linią krzywą.
Najczęściej spotykanym układem kierunku nachylenia linii prostej są proste o dodatnim i ujemnym nachyleniu oraz proste poziome i proste pionowe. Kierunek nachylenia linii jest charakteryzowany przez znak stosunku AY/AX . Dodatnie nachylenie linii występuje gdy, zmienne Y i X zmieniają się w tym samym kierunku, a tym samym stosunek AY/AX jest dodatni. Ujemne nachylenie linii występuje zaś gdy zmienne Y i X zmieniają się w odwrotnych kierunkach, co oznacza jednocześnie że stosunek AY/AX jest ujemny. Nachylenie zaś jest poziome gdy Y nie zmienia się przy zmianach X, a stosunek AY/AX jest równy zeru. Poziome nachylenie ma natomiast miejsce, gdy przy X bez zmiany, Y rosnąć może nieskończenie, a stosunek jest nieskończony.
Podobnie jak w przypadku linii prostych można wyróżnić układ nachylenia linii krzywych, stanowiących zobrazowanie zależności między zmiennymi. Nachylenie jest zawsze wyrażane jako liczba i wykazuje ono zmianę w Y na 1 jednostkę zmiany w X. Jest ono względnie stałe jeśli linia jest prostą. Nachylenie linii wskazuje również czy zależność między X i Y jest prosta czy odwrotna. Jeśli mamy do czynienia z prostą zależnością, która występuje gdy zmienne poruszają się w tym samym kierunku (tzn. rosną lub maleją razem), to wówczas linia krzywa ma nachylenie dodatnie. Jeśli zaś mamy do czynienia z zależnością odwrotną, która występuje gdy zmienne poruszają się w przeciwnych kierunkach (tzn. gdy jedna rośnie, a druga maleje), to wówczas linia krzywa ma nachylenie ujemne. W analizach mikroekonomicznych można spotkać się z odwzorowaniem również zależności złożonych, kiedy to krzywe przyjmują nachylenie – i dodatnie i ujemne. Analizując obraz zależności Y i X należy zwrócić uwagę na zastosowaną na osiach podziałkę. Ma ona bowiem znaczący wpływ na stromość linii krzywych. Przy równym nachyleniu, ale różnych podziałkach, dojdzie do różnego układu stromości krzywych . Nachylenie krzywych które jest różne w każdym ich punkcie – można mierzyć za pomocą stycznych. Pomiar nachylenia w punkcie styczności następuje poprzez określenie nachylenia linii prostej stycznej w danym punkcie do krzywej. Można również mierzyć przeciętne nachylenie krzywej między punktami, przeprowadzając prostą przez te punkty, co pozwala uzyskać miarę tak zwanego nachylenia łukowego.